Merel vliegt met de vogels mee

‘Het was geen zelfmoordpoging,’ breng ik krakerig uit.                                                         
‘Hoe kun je dat nu zeggen. Ik heb je net uit het ziekenhuis op moeten halen.’

Zwijgzame Merel is veertien jaar. Ze woont samen met haar moeder in Brooklyn, New York. Ze vult haar tijd met school, lezen en series kijken. Vogels zijn haar grote hobby. Op school heeft Merel weinig contact met haar klasgenoten. De kantine tijdens lunchtijd, is haar grootste angst.
In de bibliotheek voelt ze zich wel op haar gemak. Daar is mevrouw Wexler, de bibliothecaresse, van wie ze haar brood in het kantoortje mag eten. Al snel brengt Merel, met de andere ‘stamgasten’ – kinderen zoals Merel – haar pauzes door in de bibliotheek.

Op een dag wordt Merel gevonden op het dak van haar school. Iedereen denkt dat ze wilde springen. ‘Niet waar,’ houdt Merel vol. Wat er wel met haar aan de hand is, wil en kan ze niet vertellen. Zelfs niet – of juist niet – aan haar moeder. Daarom moet ze in therapie.
Ook hier zwijgt Merel. Haar therapeut, dr. Katz probeert haar via muziek te bereiken. Langzaam brokkelt Merels muur af. Aangemoedigd door songteksten begint ze te vertellen aan dr. Katz. Over het plotselinge overlijden van mevrouw Wexler. Hoe de plek, waar ze zich veilig voelde, verdween. Dat het contact met de stamgasten een dun draadje bleek dat al snel knapte.

Dan vertelt Merel ook over haar tweede natuur: van jongs af aan ontsnapt ze soms aan de werkelijkheid.  Door ‘op te stijgen’ en ‘weg te vliegen’, met de vogels mee. En dat wegvliegen was wat ze wilde, toen ze van het dak van haar school werd geplukt.
Langzaam komt Merel steviger in haar schoenen staan. Ze ruilt het vliegen in voor de muziek. Maar school blijft een uitdaging en contact maken met klasgenootjes moeilijk. Op advies van dr. Katz schrijft ze zich in voor een zomerkamp.

‘Bird flyin high, you know how i feel’. Elke morgen begint met dit lied van Nina Simone de dag in het Gertrude Nix-rockkamp. Hier, tussen gelijkgestemden, lukt het Merel eindelijk om zichzelf een stem te geven.

Muziek is de rode draad in de debuutroman van Young Adult schrijfster Sarah Moon. Geloofwaardig beschrijft ze de ontwikkeling van haar hoofdpersonage. Als Merel opstijgt om weg te vliegen, zweef je met haar mee. Als ze wordt genegeerd door één van de stamgasten, zak je samen met haar door de grond.
Merel praat niet, uit angst dat niemand wil horen wat ze te zeggen heeft. Als ze erachter komt dat ze niet de enige is die daarmee worstelt, is dat een opluchting. Niet alleen voor het hoofdpersonage, maar ook voor de lezer! Dat maakt ‘Merel’ een prima jeugdroman met herkenbare thema’s als verlegenheid, angst voor afwijzing en groepsdruk.

Waarom Merel zo verlegen is geworden, wordt niet helemaal duidelijk. Ook de moeder-dochter relatie blijft wat aan de oppervlakte. Verder is het jammer dat aan het einde van het verhaal geen afspeellijst is toegevoegd. De muziekteksten in het boek smaken zeker naar meer!

Yvonne de V.

Leestip: ‘Niemands meisje’ van Lydia Rood is ook een indrukwekkende jeugdroman over de angst dat niemand je diepste gevoelens ooit zal begrijpen.