Op de één of andere manier krijg ik het niet in mijn systeem. Elke week een stukje schrijven. Soms zijn mijn gedachten te groot (waartoe zijn wij op aarde). Dan weer te klein (‘Dag mier op mijn gazonnetje, waar denk je aan?’).

En wat me nog afleid: Lucas heeft altijd honger. De hond moet een frisse neus. Lotte vraagt of ik mee winkelen ga (het antwoord is altijd ja). En Richard wil ook wel eens wat. Dan zijn er nog de terrasje die lonken, boeken die willen worden gelezen. Huishouden en vrijwilligerswerk. Vrienden en familie, waarmee het altijd fijn afspreken is.

Als ik al achter mijn computer ga zitten, duik ik liever meteen de kinderverhalen in. Of pers ik tenenkrommende slechte poëzie uit mijn linker pink. Maar om de zoveel tijd roept dus dat blog. ‘Schrijf me nou weer eens een keer.’

En vandaag heb ik wat.Promotiepraat in blogkledij.

Al achtenveertig jaar lang mutsefluts* ik op aarde rond. Hatsteflats* ik wat mee op het ritme van de dagen. Waarbij het leven me heus weleens in mijn zij port, als aansporing voor grote veranderingen. En ja, dan waag ik me heus wel eens aan grote voornemens. Meer schrijven en joggen. Geen wijn, wel thee. Spiritueel bloeien, niet groeien in omvang. Iets praktisch studeren of een echte baan zoeken. Voornemens die bij mij dan meestal doven bij de eerste hindernis. Die interessante alles verlichtende spirituele yoga retraite in Zuid Portugal blijkt toch wat duur uit te vallen. Er is geen thee in huis. Of Richard heeft al mijn schoenen (ook de sport) opgeruimd.

Toch ziet mijn leven er echt wel anders uit dan twintig (tien, vijf, of één) jaar geleden. Niet vanwege grote omslagpunten, maar meer de sijpelende vlinderslag.

Er is op dit moment zo’n slag gaande. Er is een vader weg en een moeder dichterbij dan ooit. Lucas is klaar om het nest uit te vliegen. Richard heeft een groentetuin. Terrasje, winkelen, afspreken zijn geen optie. Want er waart dat virus rond. Waardoor zelfs de hond wegrent als ie zijn riem (alweer) ziet.

En ik had dus al tijd over. Tijd waarin ik sowieso al meer naar binnen trok. Ons huis in, mijn kamertje op. Waar het steeds echter voelt. Dat ik schrijfster ben. Ik heb een bedrijfje en verkoop af en toe wat teksten. En er komt een boek, er komt een boek!

Daar hoort een opgeschoonde website bij. Heel anders ziet hij er niet uit. Steviger in zijn schoenen staat hij wel. En komt daar nu een aap uit de mouw? Is deze blog eigenlijk niet gewoon een verkooppraatje? Ja!

Want ben je (of ken je iemand) op zoek naar een talige stuiterbal? Zoek mij! Kijk maar eens rond op mijn site. Alles qua taal is van mij. De vormgeving is gedaan door http://www.floorfordesign.com/

Tot de volgende

X Yf

* Cok de Vries