Rode vlekjes op mijn voeten
Ik pomp lucht in het éénpersoons-luchtbed op zijn kamer. Het ligt er wat zielig bij op de kale vloer. Verder staan hier alleen nog maar een wasmand (vol) en een prullenbak (voller). Heeft hij gelukkig toch wat spullen laten staan.
Luuk is verhuisd. Met twee vrienden naar een huis aan de andere kant van het geluk. Ze hebben er nog lang naar moeten zoeken. Huizen in Maastricht zijn geen vlaaien. De etalages staan er niet echt mee vol. Het was een frustrerend lesje in zoeken, hopen en wachten. En wij maar mee duimen. Dat het lukken zou, die huizenjacht. Want schreef ik in mijn vorige blog niet dapper, dat hij hier thuis wel afgebakken was. Dat ie op eigen benen vast nog veel leuker verder zou groeien.
Tja.. .
Ik schreef maar wat.
Eczeem. Een paar weken nadat Cok stierf, begon het. Rode vlekjes op mijn voeten. Ontwikkelde ik misschien een allergie voor kaas of kiwi. Witte wijn misschien? De huisarts schreef een crème voor. Die hielp niet. De sapkuur op het Belgisch platteland ook niet. Ik probeerde verder bietensap, geen wijn, wel wijn en anti eczeem-meditatie. De rode plekken bleven.
Eigenlijk wist ik diep van binnen wel waar het vandaan kwam. Ik had het al eens eerder gehad. Toen een ander iemand plots uit mijn leven verdween. Rouw sierde mijn voeten.
En aan rouw doet alleen de lieve tijd iets.
Een maand geleden klaarde het op. Al had ik de tijd wel een handje geholpen. Mezelf af en toe aan het huilen gemaakt. Daarvoor hoefde ik alleen maar te luisteren naar Leaving on a Jet Plane. Nooit gedacht dat John Denver mijn voeten nog eens terug roze zou zingen.
Toen vond Luuk dat huis.
En overnacht, pats boem, zijn de rode vlekken op mijn voeten terug.
Ik ga niet smeren of sap-vasten. En mijn tranen zoek ik al helemaal niet op. Want Luuk is dan wel het huis uit. Hij leeft gewoon zijn leuke leven. Vol vrienden, studie, baantjes en met ook nog eens een heel leuk meisje in zijn buurt. Wat anders dan over zijn schouder meegenieten, kan ik daarmee doen? Niks toch. En dat snappen mijn voeten binnenkort heus wel.
Bovendien, van een vol leven wordt iedereen wel een keer hongerig of moe. Dus ik pomp het luchtbed helemaal vol.
Tot de volgende
X Yf
*Tekst foto: uit het lied ‘Kom terug’ van Spinvis
Voiceland
Voor stembureau Voiceland heb ik een luisterboek na-geluisterd op fouten en editing.
was ik maar bij moeder thuis gebleven
planeet van licht
Planeet van het licht
Gekleed in mijn jurk van veren
Zet ik een eerste stap
Trap op een zachte deken
Twee lichtfiguren
Hand in hand
Lopen over onzichtbare muren
Voel de ijle lucht
In mijn longen
Dansend in het rond
De oude dame
Gouden haren
Hoor ik ritmisch slaan
Op haar drum
Brengen zachte tonen leven
Laten licht helder schijnen
Wanneer wij verdwijnen
Achter de onzichtbare muur
Voor de duur van dat moment
De oude dame
Leest ons voor
Langzaam en rustig
Tussen lichtbloemen gezeten
Weten wij te luisteren
Horen haar warme stem
Staand in het licht
Zilveren draden in haar gezicht
Lichten langzaam op
Dansen is wat zij wil
Een ritueel
Veel licht, veel liefde
Haar ogen glanzen
Op het ritme van de drum
Bewegen wij voort
Ik in mijn jurk van veren
Vlechten wij de handen in elkaar
Worden op dat moment
Een sterke lichtkracht gewaar
De gare radijs
Paradijsvogel
Tropische vogel
Koos pardoes
Het verkeerde pad
Toen zij eindelijk
Haar gele regenlaarsjes had
Is gespot
Met bruine polkadot
Op haar laarsjes
En een nat verenpak
Beetje stout
Gaat zij nu
Haar eigen weg
Door het Tropisch regenwoud
Legt haar veren te drogen
In de zon
Modderpoel blijkt waterplas
Glashelder
Voor haar een geweldige tijd
Het paradijs op aarde
Schat deze ondeugende vogel
Haar verblijf in deze tropische tuin
Op grote waarde
Vanbuiten is zij mooi
Vanbinnen prachtig
Ligt de wereld
Voor haar open
Schaamt zich niet langer
Voor haar gele laarsjes
Met polkadot
Haar verenkleed bruin
In deze tropische tuin
Met de zon in het gezicht
Blijkt de tropische vogel
Een prachtige paradijsvogel te zijn