Van Mieke hoefde het niet zo, in het middelpunt van een blogje staan. Maar met dit stukje is het, denk ik, helemaal eens.
Want daar stonden we dus weer. Op dezelfde plek als waar we anderhalf jaar geleden afscheid namen van Cok. Mede door die ervaring, was dit een even mooie dienst. Het klopte, de woorden, de foto’s, de muziek. Echt, rood en warm.
Het regelen van papa’s crematie deden we eigenlijk al, toen hij er nog was. Zijn ziek zijn was een boemeltrein, met genoeg haltes om te praten over wie er wat zeggen zou en welke muziek er moest worden gedraaid.
Vanaf de dag van mama’s diagnose en haar overlijden, zitten drie weken. Waarvan ze de laatste in die wazige wereld tussen de onze en de oneindige zweefde. Nu pijnig ik mijn hersens, over wanneer ik haar voor de laatste keer echt sprak. Terwijl Michel en ik aan de andere kant wel haar stem moesten zijn. In plaats van de parade aan bezoek, die papa kreeg, moesten we nu familie en vrienden op het laatste moment afbellen. Ik denk dat we het goed hebben gedaan, maar ik weet dat er mensen verdriet hebben. Omdat zij geen afscheid van Mieke hebben kunnen nemen, toen ze er nog was.
En dan die dienst. Er is veel gesproken, maar er zijn ook dingen vergeten. We realiseerden ons dat meteen na afloop, maar toen was het al te laat. En dat vinden we verdrietig. Het moet een beetje pijn doen, als je niet wordt benoemd in een in een leven, waar je wel bij betrokken was. Vandaar dit kleine gebaar.
Gijs, Truus, Afke en Joop, Wil en Frans en alle neven en nichten de Vries
Mama kwam op de wereld als een ‘Verbunt’. Door haar huwelijk met jullie Cok werd ze voor de helft een ‘de Vries.’ En ik spreek uit haar naam: Ze voelde zich thuis bij jullie, echt thuis.
