Daar lag ik dan, onder een zachte deken, op een heerlijke stoel met rug-verwarming. De deskundige hand van het meisje met de wax-kwast, zweefde alvast boven mijn snorretje. Het deed maar even pijn. ‘Dan geef ik u nu een peeling met een uit Chili geïmporteerde lavasteen-korrel. Zeer geschikt voor de wat rijpere huid,’ zei het meisje. ‘Dit masker van vanille-rijst met cavia-keutels is ook zeer geschikt voor de wat rijpere huid,’ klonk het vervolgens. Om daarna mijn gezicht vol te smeren met de een of andere siliconen-zalf. Ook deze was zeer geschikt voor de wat … .
En toen sprong ik op uit die lekkere stoel. Met nog van die ronde watten op mijn ogen. Ik greep het meisje bij haar keel en zette haar tegen de muur. ‘En nou hou je op met je “gerijpere” huid!’ schreeuwde ik wanhopig. Maar niet echt. In plaats daarvan maakte ik een flauw grapje. Dat de tand des tijds mijn huid zo lekker vindt. Zoiets.
Het blijft een raar fenomeen. Ouder worden en ouder zijn. Helemaal als andermans ogen het zo duidelijk zien. Dat ik vierenveertig ben (VIERenVEERTIG!). Vind ik het eigenlijk nou heel erg?
Behalve dat ik hoop dat ik er naast mijn Ries (en die is-hiep hoi-maar acht jaar, drie maanden en zestien dagen jonger dan ik) niet uitzie als een overrijpe kersenboom, vind ik het helemaal niet zo vervelend. Dat komt door het schrijven.
Op dit moment ben ik in mijn hoofd een meisje van tien. Weer over Prinses Charlotte schrijven geeft me dat gevoel cadeau. Hoewel ik helemaal niets met haar gemeen heb-Ik woon niet in een kasteel. Mijn moeder is geen koningin. Mijn vader temt geen leeuwen-lijkt ze heel erg op mij als tienjarige. Ze is een spring in het veld, ze denkt aan en voor iedereen en ze is een beetje gemeen. Dat mag allemaal. Want het is ook niet niks, wat ik haar laat beleven. Een kleine lakei die haar de hele dag volgt. Een vader die de hele dag huilt. En haar oma zweeft aan een trapeze. Hoog in de nok van een circustent toont zij per ongeluk haar blote billen aan hooggeëerd publiek.
Ik zou van minder rimpels krijgen! Maar Charlotte niet, die blijft voor altijd tien. Daarom vind ik schrijven zo leuk. Als ik bezig ben met haar verhaal ben ik weer kind, voelt mijn huid lekker strak. En daar kan geen peeling of masker aan tippen.
Dus met veel plezier duik ik terug in de blote benen met pindakaas (dat is de werktitel). Ik ga naar vroeger.
Tot de volgende! x Yf
