Het was mijn nichtje, die iets zei over geld. Geld dat ik, schijnbaar, in zijn laatste houten huisje legde, voordat we dat dichtschroefden. Tien of twintig euro, ze wist niet meer hoeveel. Ik wist het ook niet.
Papa ging nooit graag ergens heen zonder geld. En dat ik hem wat mee heb gegeven op weg naar de eeuwigheid, is een logisch gebaar. Maar de handeling zit niet in beeld in mijn gedachten. Het terug oproepen, lukt niet.
Ik dacht dat het best goed ging. Soms op het rare af. Ik maak ontbijtjes en doe boodschappen. Werk vrolijk aan mijn kleuterbundel. Ga naar de film en uit eten. En heb mezelf nog geen dag onder mijn dekbed verstopt.
Maar dat er iets met mijn geheugen is, dat blijkt. Want geld in de kist doen, is niet de enige herinnering die mist. Afgelopen zomer schijnen Richard en ik in Oostenrijk de as, van een hondje wat was, te hebben uitgestrooid. Ik weet het echt niet meer.
Daarbij, ik kan ze voelen de gaten, kraters, in mijn brein. Toen papa stierf zijn er een aantal dingen van mijn harde schijf gedonderd. De put waarin, lijkt bodemloos. Alleen als het ter sprake komt, weet ik welke. Niet dat ik me het dan herinner. Maar gewoon omdat iemand het me vertelt.
Ik heb natuurlijk allang gegoogeld op; vroege dementie-jonge alzheimer-korsakoff (Sauvignon en ik proosten nog iedere dag op het leven en de vredige dood). Maar ik denk niet dat ik één van die vreselijke ziektes heb.
Het is breinbescherming. Eind augustus heeft het kaboutervrouwtje in mijn hoofd de knop systeem down ingedrukt. Om de emotie wat af te vlakken, vermoed ik. Ervoor te zorgen dat het behapbaar blijft. Dat er daarmee wat documenten zijn verdwenen, neem ik maar voor lief.
Het belangrijkste is er nog. Want als ik mijn ogen dichtdoe en mijn gedachten naar Reeuwijk stuur, roep ik papa zo op. En als ik tegen hem praat, geeft hij gewoon antwoord.
En soms zegt ie iets, zonder dat ik erom vraag. Dat ik weer regelmatig een stukje moet schrijven, bijvoorbeeld. En het liefst over hem, dat zou hij fijn vinden.
Dus:
Voor jou, Cok.