Holles Street Maternity Hospital in Dublin, vijftien jaar geleden. Met een stuk of tien andere vrouwen lag ik in een soort van wachtzaal. Wie de kraamkliniek binnenkwam met weeën of gebroken vliezen mocht daar op zeven centimeter ontsluiting wachten. Hoe dat klinkt tien vrouwen-al puffend naar het grotere gat-laat ik maar even in het midden. Nou vooruit dan: De zin ‘cut this fecking* thing out of me’ heb ik meer dan eens gehoord. Twee dagen heb ik op die zaal gelegen. Zonder een wee te hebben gehad. Ik zat op slot, hartstikke bang geworden van al die dames in barensnood.
‘I don’t feel a head,’ zei iemand die er verstand van had. Ik had al achtenveertig uur niet geslapen. Ik dacht dat mijn baby geen hoofd had. Er werd een echo gemaakt. We zagen de baby. Rechtop als een boedha in mijn buik. Ik geloof dat hij zwaaide . Opgelucht zwaaide ik terug. Hij had wel een hoofd.
In de versnelling: Met bed en al werd ik van de zaal gereden. ‘A C-section*? You lucky girl,’ klonken de andere aanstaande moeders jaloers. Er was een ruggenprik en een verpleegster met blauwe ogen. Die ogen heb ik de hele operatie vastgehouden. Haar hand ook, die kneep ik fijn. Tot hij er was. Bloot, rood en met een scheef hoofd. LUCAS CIARAN! Ik gaf hem een kus en weg was hij weer, met zijn papa mee. Mijn buik werd dicht geborduurd en de hand van de verpleegster moest operationeel worden verwijderd.
En toen was ik niet meer zwanger, maar moeder. De eerste drie maanden huilde hij niet, als we hem maar vasthielden. Dat deden we dan maar de hele tijd. Daarna brak de zon door. En die is eigenlijk niet meer vertrokken.
Wat heeft Lucas het me makkelijk gemaakt om moeder te worden en te zijn. Ik wil heus niemand jaloers maken. Maar wat een lieverd is het toch, onze vrolijke Frans. Dat van pluk de dag is helemaal aan hem besteed. Met een Donald Duckie en een chipje op de bank, beetje skaten, steppen of op de trampoline. Net genoeg huiswerk maken, voor een goeie voldoende. Wat tv kijken en vooral veel lekker eten.
Later wil hij voor Greenpeace werken, iets met oceanologie. Om iets terug te geven aan de wereld, lacht hij dan. Om lekker te liggen , bedoelt hij eigenlijk. In een hangmatje tussen twee palmen op een onbewoond eiland. Om dan af en toe aan een dolfijn te vragen of het nog een beetje uit te houden is in zee.
Vorige week waren we terug in Dublin. Met zijn allen wandelen door de paadjes van het verleden. Langs het huis(je) waar we woonden en langs de kraamkliniek. We zochten een skatewinkel, die er niet meer was. Maar dat vond hij niet erg. Bijzonder leuk, dat vond hij alles wel. Het vette ontbijt in het hotel, het lekkere eten in de pub. En dat de mensen zo aardig waren, dat viel hem echt op, zo vriendelijk en relaxed. Wij vinden vooral dat hij daar er goed tussen past, onze Ierse zoon!
So happy that they cut him out of me!
Tot de volgende x Yf
*Ook in hun spraak zijn de Ieren vriendelijk. Het harde ‘fucking’ spreken ze uit als ‘fecking’. Dat klinkt nog een soort van gezellig ook.
*Een C section is een keizersnee